Super Psycho Love #WinkHwi

Title : Super Psycho Love

Paring : Park Jihoon x Lee Daehwi

Song : Super Psycho Love – Simon Curtis

Inspiration : https://youtu.be/hi1MNnwgZbw

Rate : 16+ (?)

 

 

 

Something lately drives me crazy

Has to do with how you make me

Struggle to get your attention

Calling you brings apprehension

 

พัคจีฮุน ใครๆก็พูดว่าเขาน่ะมีหน้าที่เป็นความน่ารักของวง

วิ้งค์บอยบ้างล่ะ

ชอจังบอยบ้างล่ะ

แต่ในสายตาของเขาน่ะ มีใครอีกคนนึงที่น่ารักกว่าอะไรทุกอย่างบนโลกใบนี้เสียอีก

 

พัคจีฮุนกำลังคิดว่าช่วงนี้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ การที่เขานั่งอยู่เฉยๆบนโซฟาตัวใหม่ที่รุ่นพี่ซิโค่ซื้อให้พวกอูจิน(และมีประโยชน์มาถึงเขาด้วย) โดยที่บนหน้าจอทีวีตัวใหญ่กำลังฉายรายการที่พี่แดเนียลและพี่ซองอูไปออกด้วยกันพอดีนั้น ไม่ได้เป็นสาเหตุหลักในการที่เขากำลังรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าสักเท่าไร

แต่สาเหตุหลักก็น่าจะเป็นเจ้าของหัวกลมๆที่กำลังใช้แขนของเขาเป็นที่พักพิงต่างหาก

“ฮ่าๆ พี่ดูสิ พี่ซองอูพูดตลกอีกแล้ว”

พัคจีฮุนปล่อยให้เจ้าของตำแหน่งความน่ารักคนใหม่ของวงพิงแขนเขาโดยไม่ได้พูดอะไรกลับไป ไม่ใช่ว่าเขาอึดอัดหรืออะไรกับอีแดฮวี แต่การที่อยู่ๆน้องก็เข้ามาใกล้ชิดเขา’อีกครั้ง’ในรอบเดือน ไม่สิ สองเดือนที่ผ่านมานั้นทำให้จิตใจของพัคจีฮุนอยู่ไม่ค่อยเป็นสุขสักเท่าไร

“พี่เป็นอะไร” เสียงหวานๆที่พูดอยู่ใกล้ๆหู

“พี่จีฮุน” กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาแตะจมูก

“พี่ไม่สบายหรอ” มือนุ่มๆที่แปะลงบนข้างแก้ม

“เห้ พี่จีฮุน” ใบหน้าน่ารักที่ปรากฏเด่นอยู่ตรงหน้า

และ …

“พัคจีฮุน!!!!”

“ห๊ะ”

โอเค สติของเขากลับมาครบถ้วนในตอนที่เสียงดังๆของใครอีกคนดังขึ้นข้างหู แดฮวีย้ายไปเกาะอยู่ที่ขอบโซฟา และข้างๆกันนั้นก็คือพัคอูจิน สมาชิกอีกคนของแก๊งไส้กรอกสีชมพู เจ้าของเสียงเรียกที่แสนจะแสบแก้วหูกำลังยืนกอดอกมองหน้าเขาอย่างจับผิด

ว่าแต่จับผิดอะไรวะ

“พี่จะตะโกนเสียงดังทำไมเนี่ย”

“ยุ่งหน่ายัยเปี๊ยก ไปนอนได้แล้วไป”

“โอ้ยไม่ไป ยังดูพี่แดเนียลไม่จบเลย”

“แต่พี่จะนอน และจีฮุนก็ต้องนอน เธอจะนั่งดูมืดๆแบบนี้คนเดียวหรือไง”

“ฮื่อ ไม่อ่ะ ว่าแต่พี่ตัวติดกับพี่จีฮุนหรือไงต้องไปนอนพร้อมกันอ่ะ นี่พี่จินยองยังนอนก่อนเค้าได้เลย”

“ชื่อพัคอูจิน ไม่ใช่แพจินยอง ต้องเข้านอนพร้อมรูมเมท เข้าใจมั้ยยัยเปี๊ยก”

จีฮุนนั่งฟังสองพี่น้องตีกันจนกระทั่งอูจินหิ้วปีกน้องเล็กไปส่งถึงห้องนอนอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับมานั่งข้างๆเขา พัคจีฮุนทำเป็นหยิบซองขนมขึ้นมากินกลบเกลื่อนสายตาจับผิดของเพื่อนสนิท จนกระทั่งรายการบนทีวีดำเนินมาถึงช่วงอำลา คนข้างๆก็จัดการกดรีโมทปิดทีวีทันที

“เมื่อกี้ทำไรอ่ะ”

“ทำไรอ่ะ”

“ก็ทำอะไรล่ะ”

“ยังไม่ได้ทำไรเลย คิดมาก”

พัคจีฮุนมีสกิลการแสดงที่ดีมาตั้งแต่เด็ก การทำสีหน้าให้เป็นปกติคืองานถนัดของเขา ดังนั้นเพื่อนร่วมแก๊งจึงได้แต่ทำหน้าจับผิดไปอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะเดินตามกันเข้าห้องไปนอนจริงๆสักที

ว่าแต่เขาทำอะไรไปนะ

ไม่รู้ตัวเลยจริงๆนะเนี่ย : )

ความสัมพันธ์ของพัคจีฮุนกับอีแดฮวีเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกๆ ใช่ แปลก เขาคิดว่าอย่างนั้น เขาเฝ้ามองเด็กคนนี้อยู่ห่างๆตั้งแต่ในรายการ ไม่ค่อยได้เข้าไปใกล้ชิดสักเท่าไหร่ อีแดฮวีน่ะสนิทกับทุกคน อย่างน้อยก็เกือบทุกคน ยกเว้นเขาน่ะนะ

‘อันดับที่สาม แบรนนิวมิวสิค อีแดฮวี’

‘อ่า ที่ของจีฮุนคือตรงนั้นนะ ข้างๆซองอูกับแดฮวีน่ะ’

และโชคชะตาก็กำหนดให้เขาและเด็กคนนี้มาอยู่วงเดียวกัน โอเค นอกจากนั้นตำแหน่งยืนในวงเขายังได้มาอยู่ข้างๆน้องด้วย จำได้ว่าวันแรกที่ยืนแถวแบบนี้เขาน่ะ เกร็งไปทั้งตัว ส่วนหนึ่งมาจากความไม่สนิท แต่อีกส่วนนึงก็กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆเวลาเข้าตัวใช้ออกงานนี่แหละ

มันหอมจนเขากลัวตัวเองว่าจะเผลอไปใกล้ชิดกับน้องเกินไป

ความรู้สึกนี่มันคืออะไรกันนะ

 

 

 

Damn, if you didn’t want me back

Why’d you have to act like that?

It’s confusing to the core

Cause I know you want it

 

“ฮ่าๆ ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ผมนะ”

ในรายการออกอากาศสดรายการหนึ่งในวันคัมแบคอัลบั้มของพวกเราวอนนาวัน เมมเบอร์ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ตำแหน่งที่นั่งยังเป็นตำแหน่งเดิมซึ่งนั้นก็หมายความว่าข้างขวาของพัคจีฮุนนั้นคือองซองอูที่กำลังขำกับมุขตลกจนจะตกเก้าอี้ ส่วนอีกข้างหนึ่งนั้น ว่างเปล่า

ก็แน่นอนสิ เพราะบุคคลที่ต้องนั่งตำแหน่งข้างๆเขาอย่างอีแดฮวีกำลังถือไมค์พูดคุยกับแฟนๆอย่างสนุกสนานอยู่ตรงหน้า

จีฮุนยิ้มน้อยๆอย่างเคยเวลาแดฮวีพูดอะไรแปลกๆ เด็กคนนี้พูดเก่งเป็นที่หนึ่ง หมายถึง พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้น่ะนะ ด้วยความที่เขาได้ยืนข้างๆน้องอยู่บ่อยๆ หลังจากที่เริ่มสนิทกันมากขึ้น แดฮวีก็เริ่มที่จะหันมาคุยกับเขาบ่อยขึ้น กระซิบมุขตลกที่เขาไม่ขำเลยได้แต่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจกลับไปให้ หรือแม้แต่เรื่องสัพเพเหระต่างๆก็ชอบที่จะเขามากระซิบใกล้หูอยู่เรื่อย

ไม่รู้หรือไงว่ามัน

อันตรายน่ะ

“เดี๋ยวจะให้แดฮวีลองเต้นนะครับ ไหนแดฮวีทำสิ”

เขาเบนสายตาจากพี่จีซองที่สั่งให้แดฮวีทำอะไรสักอย่างมายังร่างบางๆตรงหน้าที่กำลังขยับตัวตามจังหวะดนตรี เพลงเกิลล์กรุ๊ปที่เจ้าตัวถนัดนั้นแหละ เพียงแต่ว่าพอมาเต้นให้ดูตรงหน้าแบบนี้ จีฮุนคิดว่าเขารู้สึกแปลกๆ หมายถึง ร้อนแปลกๆ เขาอาจจะคิดไปเองว่าแดฮวีขยับร่างกายมาใกล้เขามากเกินไปจน

หมับ

“ระวังหน่อยสิ”

มือหนาของเขาจับเข้าที่เอวบางของคนตรงหน้าได้ทันก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้มากกว่านี้ แดฮวีโค้งขอบคุณแฟนๆที่ส่งเสียงปรบมือให้ แต่คงไม่ทันระวังจนทำให้ถอยหลังมามากเกินไปจนชนเขาที่กำลังนั่งกางขาเป็นปกติ

อ่า อันตราย

หมายถึงอีแดฮวีน่ะ

อันตรายมากๆเลย

 

 

 

Oh, and if you don’t wanna be

Something substantial with me

Then why do you give me more?

Babe I know you want it

 

แสงเฟรชจากกล้องกำลังสาดมายังวอนนาวันที่ยืนอยู่บนพรมแดงในงานประกาศรางวัลอะไรสักอย่างหนึ่ง วอนนาวันในชุดสูทสีดำสนิทดูดีไล่ยืนเรียงกันตามตำแหน่งยืนปกติ โพสท่าถ่ายรูปซ้ายที ขวาที ตรงกลางอีกทีตามเสียงเรียกจากนักข่าวจำนวนมากที่ต้องการรูปของพวกเขาที่ดูดีที่สุด

แต่ทว่าวันนี้พัคจีฮุนกำลังรู้สึกว่าเขาน่ะ โคตรมีพิรุธเลย

‘เปลี่ยนน้ำหอมหรอ’

‘ห๊ะ’

‘พี่ถามว่าเราน่ะ เปลี่ยนน้ำหอมหรอ’

‘อ่อใช่ครับ’

บทสนทนาก่อนลงจากรถระหว่างเขากับเด็กคนนั้น ใช่ อีแดฮวีอีกแล้ว มันจะเป็นบทสนทนาปกติ ถ้าเกิดว่าเขาไม่บังเอิญไปได้กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกและถามออกไปแบบนั้น ซึ่งแดฮวีก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง เจ้าตัวไม่เพียงแต่ตอบคำถามของเขาเพียงอย่างเดียว แต่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เอียงคอ พร้อมกับประโยคที่ทำให้เขาตัวแข็งทื่อไปหลายวิ

‘หอมมั้ยครับ’

เด็กคนนั้นอมยิ้มเมื่อเขาแสดงอาการเลิกลั่กใส่ ปกติพัคจีฮุนเก็บอาการได้ดีเป็นที่หนึ่ง แต่น้ำหอมกลิ่นใหม่ของแดฮวีนั้นมีอิทธิพลร้ายแรงมาถึงตอนนี้ ด้วยความที่ตำแหน่งยืนของเราอยู่ใกล้กัน กลิ่นนั้นเลยยังวนเวียนอยู่รอบตัวเขาไม่หาย และพัคจีฮุนรู้สึกไม่มีสมาธิเอาเสียเลย

เป็นโชคร้ายหรืออาจจะเรียกว่าโชคดี ที่อยู่ๆเจ้าตัวปัญหาก็หันหน้ามาทางเขาพอดิบพอดี เพียงเสี้ยววิที่เราสบตากัน พัคจีฮุนไม่ได้ตั้งใจจะคิดอะไรเกินไปกว่าที่ควรจะเป็นจนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางตรงหน้า

ริมฝีปากที่ชอบมาพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหู

ทำไมในวันนี้เขากลับอยากรู้สึกเขาใกล้มันให้มากขึ้นกว่าเดิม

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอของเจ้าของริมฝีปากนั้นทำให้เขาได้สติ พัคจีฮุนเลื่อนสายตากลับขึ้นไปอยู่ที่ดวงตาแสนมีเสน่ห์ของอีแดฮวีที่มีสีหน้าพอใจกับอาการของเขานักหนา

คอยดูเถอะ

อีแดฮวีจะได้รู้ว่าคนอย่างพัคจีฮุนน่ะ

อันตรายที่สุดในโลกแล้ว

 

 

Say that you want me every day

That you want me every way

That you need me

Got me trippin’ super psycho love

 

หลังจากเดินพรมแดงเสร็จ พวกเขาถูกเชิญให้มาพักอยู่ในห้องรับรองระหว่างรอที่จะออกไปนั่งชมการแสดง พัคจีฮุนขอตัวไปเข้าห้องน้ำหลังจากที่เห็นว่าพวกพี่ๆคนอื่นเข้าไปกันเรียบร้อยแล้ว เขาขี้เกียจไปต่อคิวกับใคร พัคจีฮุนมักจะนั่งรอให้คนน้อยๆก่อนเสมอที่จะลุกไปทำธุระส่วนตัวโดยไม่มีใครต้องมารอเช่นกัน

แต่ทว่าเขาคงคิดผิดไปหน่อย ประตูห้องน้ำยังไม่ทันจะได้ปิดสนิท มันก็ถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยฝีมือของคนภายนอก และเมื่อเงยหน้าขึ้นไป เขายกยิ้มขึ้นทันทีที่เห็นคนที่’ตาม’เขามายังห้องน้ำแบบนี้คือใคร

“เข้าห้องน้ำหรอแดฮวี”

“แค่จะมาล้างหน้าน่ะครับ พี่ไปเข้าเลย”

เขาไม่ได้ตอบกลับอะไร เพียงแค่เดินไปทำธุระส่วนตัวปกติอย่างเงียบๆเท่านั้น เนื่องด้วยห้องน้ำที่นี่เป็นห้องน้ำแบบส่วนรวม แม้จะมีเพียงแค่พวกเขาที่ได้ใช้ แต่เสียงน้ำกระทบอ่างล้างหน้าเพิ่งถูกเปิดตอนเขารูดซิบกางเกงขึ้นเรียบร้อยแล้วนั้นก็ดังพอให้เขาได้ยินและรู้ว่าเด็กคนนั้นยังอยู่ในห้องน้ำด้วยกัน’สองคน’กับเขา

“นี่ แดฮวี”

ตัดสินใจเอ่ยเรียกตอนเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างหลัง เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจากอ่างล้างมือพอดีกับที่เราสองคนสบตากับผ่านกระจกใสสะท้อนภาพของเราทั้งสองคน หยดน้ำยังคงเกาะอยู่บนหน้าของเด็กน้อยที่สบตาเขาผ่านทางกระจกเช่นเดียวกัน

พัคจีฮุนวางมือข้างหนึ่งบนขอบอ่างล้างหน้า ส่วนมืออีกข้างหนึ่งของเขานั้นวางอยู่บนไหล่ของคนตรงหน้า เขาค่อยๆเลื่อนมือข้างนั้นขึ้นไปผ่านลำคอสวยอย่างช้าๆ จนถึงใบหน้าที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ก่อนที่จะค่อยๆบรรจงเช็ดพวกมันออกด้วยมือเพียงข้างเดียวโดยที่สายตาของเราของคนยังคงไม่ละออกจากกัน

แดฮวีร้ายกาจ เขาคิดแบบนั้นตอนที่น้องค่อยๆซบใบหน้าลงไปบนมือที่เขาใช้เช็ดหน้าให้น้อง คลอเคลียอยู่แบบนั้นอย่างที่เจ้าตัวชอบอ้อนในเวลาปกติ ริมฝีปากบางกดจูบลงบนมือเขาอย่างแผ่วเบา เหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนขอขนมจากเจ้าของ

“ทำไมชอบน่ารักกับพี่อยู่เรื่อย”

และพัคจีฮุนก็คิดว่าเขาควรจะให้ขนมแมวน้อยตัวนี้สักหน่อย

“แล้วพี่ชอบมั้ยล่ะครับ”

สิ้นเสียงคำตอบของเด็กน้อยจอมร้ายกาจ เขาพลิกตัวน้องให้หันมาเผชิญหน้า ใช้แขนโอบรอบเอวไม่ให้น้องได้เกิดแผลจากขอบเคาท์เตอร์ ส่วนสูงที่ไม่ต่างกันมากนักทำให้เราสองคนนั้นสบตากันได้อย่างพอดีโดยไม่มีฝ่ายใดต้องเงยหน้าขึ้นไป

สายตาเจ้าเล่ห์คือเสน่ห์ของพัคจีฮุน และอีแดฮวีก็ไม่สามารถต้านทานมันได้เมื่อใบหน้าของคนตรงหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจ มือข้างที่วางอยู่บนไหล่กำแน่นเมื่อริมฝีปากอิ่มของคนตรงหน้าประกบลงมาที่อวัยวะส่วนเดียวกันของเขา มันทั้งรุนแรงและจาบจ้วง แต่ก็หลอมละลายทุกสิ่งทุกอย่างทุกความรู้สึกให้หมดสิ้น ปลายลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากอย่างง่ายดาย  กวาดต้อนภายในโพรงปากด้วยความเอาแต่ใจ

พวกเขาจูบกันจนแทบจะหมดลมหายใจ ร่างบอบบางเป็นฝ่ายผละตัวออกมาก่อน หอบหายใจเข้าพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีเมื่อเหลือบตาขึ้นไปเห็นว่าพัคจีฮุนกำลังใช้สายตาแบบไหนมองเขาอยู่ มือข้างที่โอบอยู่ที่เอวของเขาก็บีบคลึงจนเขาต้องห้ามปราม พี่ชายสุดแสนอันตรายยิ้มมุมปาก พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ไม่รู้สิ แต่วันนี้พี่ชอบน้ำหอมเรามากๆเลยล่ะ”

ถ้ามีคำถามว่าใครคือคนที่อันตรายที่สุดในวงอีกครั้ง

อีแดฮวีจะตอบชื่อพัคจีฮุนไปอย่างไม่คิดเลย

 

 

Back to the crowd where you ignore me

Bedroom eyes to those before me

How am I supposed to handle?

Lit the fuse and missed the candle

 

“พี่ชอบเวลาน้องๆมาแอคโย่ใส่หรือไม่ชอบ”

ในการถ่ายทำรายการหนึ่งที่ออกอากาศทางช่องV live ทางรายการให้เมมเบอร์เล่นเกมค้นหาคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดในวงโดยการตั้งไอสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าเครื่องตรวจจับความจริง พัคจีฮุนไม่เข้าใจว่ามาตรฐานมันอยู่ตรงไหน มันสามารถตรวจจับความจริงอะไรในตัวเขาได้ถ้าเกิดว่าเขาตั้งใจจะโกหกหรือเขาตั้งใจจะพูดความจริงออกไป แล้วไอเครื่องนี้มันจะมารู้อะไรกับตัวเขากัน

“อะไรอ่ะ คนที่เด็กว่าจีฮุนก็มีแค่นายป่ะ”

“น้องๆอะไรของนาย นี่ควานลินยังไม่เคยมาแอคโย่ใส่ฉันเลยนะ” เขาเอ่ยตอบคำถามไปด้วยน้ำเสียงขบขัน ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเล็กตั้งใจจะถามถึงตัวเองนั้นแหละ แต่ก็พยายามพูดอ้อมๆโดยใช้คำว่าน้องๆแทนที่จะเป็นคำว่าแดฮวี จะว่าไปเจ้าตัวเคยรู้หรือยังเถอะ

“ใช่ๆ ผมน่ะ ไม่เคยไปแอคโย่ใส่พี่จีฮุนเลยนะ”

ว่าคนที่ชอบมาทำตัวน่ารักใส่พัคจีฮุนก็มีเพียงแค่อีแดฮวีเท่านั้นแหละ

“งั้นเปลี่ยนคำถาม ชอบเวลาแดฮวีมาแอคโย่ใส่หรือไม่ชอบ” เป็นเสียงของพัคอูจินที่เอ่ยถามออกมาด้วยคำถามตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม จีฮุนฉุกคิดเล็กน้อยว่าเขาควรจะให้ไอเครื่องจับเท็จนี่มันจับเขาได้หรือไม่ได้ดี

“ชอบจนอยากจะกัดเลยใช่มั้ยล้า”

“ก็ชอบบางครั้ง” ก็เลยเลือกที่จะตอบแบบกลางๆไปก่อน

“ตอบให้มันชัดๆดิ Yes หรือ No” แต่ก็ไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับเมมเบอร์ที่ต้องการจะรู้คำตอบโดยเฉพาะคนตั้งคำถามอยู่ดี ใบหน้าน่ารักของเจ้าเด็กคนนั้นอยู่ไม่ไกลจากกรอบสายตาเท่าไหร่ พัคจีฮุนทำเป็นไม่หันไปสบสายตาของเจ้าของคำถาม เพราะแผนการแกล้งเด็กน้อยของเขาอาจจะไม่สำเร็จเพราะดวงตาใสๆนั้นมีอิทธิพลกับเขาเหลือเกิน

“ไม่ชอบ”

“ง่า”

ก็แหงล่ะใครจะชอบ เวลาอีแดฮวีมาอ้อนใส่น่ะหรอ ใคร ใครกันจะไปชอบ หัวกลมๆที่มาซบลงบนไหล่พร้อมกับกลิ่นหอมๆ แก้มนุ่มๆที่คลอเคลียอยู่ที่มือ ปากเล็กๆที่หวานเสียยิ่งกว่าเยลลี่แบบนั้นน่ะ

ใครจะไปชอบกัน

“อ้ะ”

“อั้ง! ก็ชอบนี่น่า”

“ไอเครื่องนี่มันเสียแล้วล่ะ”

พัคจีฮุนไม่ได้ชอบสักหน่อย อีแดฮวีน่ะ ไม่เลยสักนิดเดียว : )

 

Aim, pull the trigger

Feel the pain getting bigger

Go insane from the bitter feeling

Trippin’ super psycho love

 

 

——.——

 

เผอิญว่าเห็นคลิปนั้นแล้วคิดดีๆไม่ได้เลย

พี่จีฮุนสายผ.นี่มันกร๊าวหัวใจจริงๆ ยิ่งสายตาที่เหมือนนักล่าเวลามองน้องแดฮวีตัวโน้ยๆแล้วล่ะก็ /กัดหมอน

ร่วมหวีดพี่จีฮุนสายผ.ได้ที่แท๊ก #ฟิคสั้นของพนน

เรือเราจะเป็นเรือที่ยิ่งใหญ่ในภาคภายหน้าค่ะ สวัสดี